Verhalen uit de praktijk: Stichting De Dierenambulance Zuidhorn. 'Het verhaal van Droef'

26 januari 2015

Het is een droevig verhaal maar toch delen we dit verhaal graag met jullie. Het verhaal is geschreven door Marc ter Steeg Vrijwilliger Stichting DE Dierenambulance Zuidhorn. Een man met een groot en warm hart voor dieren.

Als vrijwilliger op DE Dierenambulance wordt je regelmatig geconfronteerd met dierenleed. Dat hoort bij het vak, je leert er op de een of andere manier mee omgaan al went het natuurlijk nooit echt.

Aangereden dieren, door de winter verzwakte fauna, gedumpte wasberen, zwervende katjes, hulpeloze nestvliedertjes, noem het maar op, je komt het allemaal tegen en als je de dieren dan enigszins kunt helpen dan geeft dat, mij tenminste wel, veel voldoening en daar doe je het dan voor.

Maar soms wordt je geconfronteerd met een heel ander soort dierenleed en dan kan het voorkomen dat zo’n geval je niet zomaar los laat, je even gaat twijfelen aan de mensheid en de maatschappij waarin we leven en dat je even heel erg kwaad maar tegelijkertijd ook weer diep bedroeft wordt. Ik heb het dan over opzettelijk, door mensen toegebracht dierenleed. Natuurlijk relativeer je dit soort leed ook wel weer tegen veel erger leed waar ook ter wereld, maar soms lukt dat niet zo goed en van voldoening is dan even helemaal geen sprake meer.

Neem het geval van Droef (zoals ik hem in gedachten heb genoemd), Droef was een jonge dog/st.bernardachtige hond die in de bloei van zijn leven had moeten zijn. Droef werd bij toeval opgemerkt door een passant die ontdekte dat Droef wel heel erg mager was en in zijn eigen uitwerpselen lag. De passant, blijkbaar een alerte dierenliefhebber, aarzelde niet en belde de politie, waarop Droef in beslag werd genomen en hij door dit ingrijpen eindelijk de zorg en aandacht zou krijgen die hij zo verdiende.

Meteen werd Droef met alle mogelijke zorg opgevangen en werd gepoogd om Droef weer op krachten te krijgen. En hij waardeerde dat want ondanks dat hij zo verzwakt was wist hij je nog kwispelend en blij te begroeten. Het was werkelijk een ‘kapstok’, alles wat er, qua skelet, uit kon steken, stak eruit, amper 18 kilo woog hij nog en dat voor een dog-achtige, het arme dier.

Misschien kwam het door zijn hulpeloze aanblik en zijn droeve kop, want normaal ben ik behoorlijk kieskeurig wat dat betreft en zou ik zeker niet ‘vallen’ voor een dog-achtige, maar ik hat meteen een ‘klik’ met die hond. Goh, wat hoopte ik dat het weer goed zou komen met hem, ik gunde het hem zo en we zaten thuis met z’n allen te duimen voor hem.

Helaas bleek Droef te veel verzwakt om nog de energie op te brengen om weer wat op te knappen. Hij had ondanks alle aandacht en zorg gewoonweg niet meer de kracht om sterker te worden en hij is na een paar dagen alsnog en uit zichzelf ingeslapen.

En dat grijpt me, onverwachts, toch behoorlijk aan. En mij niet alleen, ook mensen die door jaren ervaring wel wat gehard zijn, hebben het er lastig mee en de enige, clichématige, vraag die je dan met elkaar nog hebt is dan altijd weer, waarom?

Waarom was dit nodig? Waarom doen mensen hun dieren dit aan? Waarom neem je dan een dier? Waarom mocht Droef niet het leven genieten die hij had verdiend? Waarom dit onrecht,waarom, waarom, waarom…enzovoorts. “Verdorie mensen, kom op toch, het moet in een land als het onze toch wel mogelijk zijn om ieder dier een dierwaardig bestaan te bieden?” vloek je dan.

Het zal het gevoel van onbegrip, machteloosheid en boosheid zijn, maar hoe dan ook, en hoewel we natuurlijk wel vaker droevige gevallen meemaken en dit ook wel weer zal wennen, op de één of andere manier was Droef een bijzonder geval en gevoelsmatig moet en wil ik op de één of andere manier nog iets voor Droef doen.

En omdat ik nog iets voor Droef wil doen, wil ik deze blog maar aangrijpen als een soort van memoriam voor Droef. Een memoriam voor Droef zodat hij postuum tenminste wel de aandacht krijgt die hij in zijn korte leventje zo had verdiend maar heeft moeten ontberen.

Droef,.. bedankt.